Stonowane róże, wyszukane żółcienie, złamane bielą błękity, przyciemnione czerwienie - tak tańczą kolory ubrane w ludzkie kształty i słabostki. To obrazy Henryka Trojana na których powściągliwe postacie mężczyzn i kobiet wykonują najzwyklejsze czynności dnia codziennego - od moczenia nóg w odrapanej miednicy po wirtuozerie czy też zwykłe rzępolenie na skrzypcach przy księżycu. Ogólnie zaś atmosfera i temat tych płócien to zwykła proza życia widzianego przez uchylone drzwi - gra w karty, beztroskie libacje, krotochwilne igraszki, mocny sen po suto zakrapianych imieninach Helusi...
Prace Henryka Trojana prezentowane były na wielu wystawach indywidualnych i zbiorowych w kraju i zagranicą. Nagrodzony na ogólnopolskim konkursie malarstwa "Bielska Jesień 95". Uczestnik wielu plenerów malarskich w Polsce i zagranicą (m.in. Grecja, Litwa, Włochy). Jeden z założycieli SPAP w 1996 r. i jego aktywny przedstawiciel do dziś. Wielbiciel jazzu, bluesa i ostrego rocka.
Wizja w jego obrazach - to nie dźwięki kosmosu ani żadna futurystyczna wizja rzeczywistości, ani też poszukiwanie nowej awangardowej estetyki - to najzwyklejsza w sobie i jak najbardziej szczera opowieść o podpatrzonej a wręcz podejrzanej ukradkiem rzeczywistości namalowanej w tradycyjnej technice realistycznej jednak bardzo charakterystycznej i natychmiast rozpoznawalnej trojanowej manierze (kolor, wertykalizm, twarze - tabula rasa). Wszystko - to też cecha tej estetyki - malowane w wyszukanej kolorystycznie barwie okraszonej żywymi lecz wysublimowanymi dotknięciami pędzla. Wszystko to pełne detali na tle monochromatycznej kurtyny która podkreśla głębie i uwypukla pierwszy plan (Bogusław Maria Piasecki).
Komentarze 0