Walentynkowa fotoramka w piotrkowskim MOK-u

Sprzedaż korporacyjnych śmieci i mącenie w głowach.

Ciekawe, że w podobno takim religijnym, katolickim społeczeństwie obchodzi się jakieś Walentynki, czyli święto tzw. zakochanych, miłości, bliskości itp. W Kościele przecież nie o to chodzi, tylko, żeby:
- być po ślubie kościelnym, co do którego zachodzi domniemanie ważności, jeśli sąd diecezjalny nie orzeknie, że jednak... Bóg nie złączył,
- powstrzymać się od jakiejkolwiek aktywności seksualnej przed sakramentalnym: "Tak!", także oczywiście w mowie, myślach, snach itp.
- zachować dozgonną wierność, nawet jeśli np. żona okaże się toksyczną, narcystyczną Ksantypą, z którą trudno wytrzymać jeden dzień,
- wyrzec się aborcji, in vitro i antykoncepcji,
- obcować płciowo z sakramentalną żoną tylko w tzw. sposób naturalny,
- wchodząc każdorazowo do łożnicy pamiętać, że nie idzie się tam po to, żeby mieć jakąś przyjemność, albo zaspokajać jakieś potrzeby seksualne, tylko po to, żeby spełnić powołanie do życia małżeńskiego,
- jeśli żona akurat nie ma ochoty na obcowanie z mężem, powinna zacisnąć zęby i nie dawać mężowi tego poznać, bo on ma mężowskie prawo do łoża,
- w skrajnym przypadku, kiedy już nie można z tą jakąś Ksantypą wytrzymać, można dokonać tzw. separacji, czyli resztę życia spędzić w celibacie i podobnie, jak przed ślubem, powstrzymywać się od jakiejkolwiek aktywności seksualnej aż do śmierci, czyli zrezygnować, z życia seksualnego, miłości, bliskości, intymności itd., bo nawet myślenie o takich bezeceństwach to pokusy, z którymi trzeba walczyć!
Mówienie o tzw. miłości, jako uczuciu, potrzebie zaspokajania naturalnych potrzeb emocjonalnych i seksualnych jest deprawacją i nie powinno mieć miejsca, bo zamiast miłości ludzie powinni mieć powołanie do życia w rodzinie!
P.S. Boryna z Jagną chyba doskonale te warunki spełniali i ilekroć włazili do łożnicy to odbywało się tam święte misterium małżeńskie nakierowane na dawanie nowego życia i na chwałę Bożą...

pogański zwyczaj