Budowa nowoczesnej, miejskiej instalacji wodno-kanalizacyjnej była jedną z największych inwestycji międzywojennego Piotrkowa. 15 stycznia 1925 roku ówczesny Zarząd Miejski, za pośrednictwem Banku Gospodarstwa Krajowego, zaciągnął pożyczkę na kwotę 1 714 000 dolarów od nowojorskiej firmy Ulen & Company. Zgodnie z podpisaną przez władze Piotrkowa umową, amerykańska firma poza zabezpieczeniem strony finansowej inwestycji, zobowiązana była także do sporządzenia projektów technicznych, jak i poprowadzenia sieci instalacji wodno-kanalizacyjnej na obszarze miasta, łącznie z budową stacji pomp i oczyszczania ścieków.
Prace budowlane rozpoczęły się w 1925 roku, a ich wykonanie Amerykanie powierzyli szwajcarskiemu Towarzystwu Akcyjnemu Brown Boveri & Cie z siedzibą w Baden. Bezpośredni nadzór nad pracami w terenie sprawował inżynier Stefan Kostecki. Najbardziej widocznym i charakterystycznym elementem budowanych wodociągów była (i jest) wieża ciśnień, wzniesiona w najwyższym punkcie miasta - na szczycie wzgórza Łysiec, w Ogrodzie Kolejowym (obecnie teren dworca PKS), swój neoklasyczny styl zawdzięczała głównemu inżynierowi firmy Ulen & Company, Władysławowi Leszkowi Horodeckiemu, absolwentowi wydziału architektury Cesarskiej Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu, twórcy m.in. mauzoleum Potockich w Peczarze i słynnego “Domu z chimerami” w Kijowie.
Założona na planie koła, wzmocniona z trzech stron podporami, pod względem architektonicznym wieża posiada zachowaną do dziś elewację podzieloną na trzy części. W przyziemiu, wysoki gładki cokół, nad którym w części środkowej znajdują się prostokątne okna ułożone wzdłuż biegu wewnętrznej klatki schodowej, część górna natomiast posiada wieniec okien oddzielonych od siebie pojedynczymi i podwójnymi pilastrami. Elementem wieńczącym jest gzyms na kroksztynach z herbem miasta otoczony liśćmi akantu. Całości dopełnia gładki mur attyki przykryty namiotowym dachem. Wysokość budowli oblicza się na ponad trzydzieści metrów. Jej wnętrze kryje ogromny, żelazny zbiornik wodny o pojemności 1860 m³, wykonany zgodnie z projektem Spółki Akcyjnej Budowy Kotłów Parowych i Maszyn W. Fitzner i K. Gamper w Sosnowcu. To właśnie doń trafiała wpierw woda z ujęć – pięciu studni artezyjskich o głębokości 50 metrów każda - po przebyciu filtrów i odżelaziaczy, by następnie popłynąć wartkim strumieniem z kranów w piotrkowskich mieszkaniach. Ostateczne oddanie do powszechnego użytku miejskich wodociągów miało miejsce 15 stycznia 1928 roku, próbne uruchomienie całej instalacji odbyło się jednak nieco wcześniej, mianowicie 25 listopada 1927 roku.
(fot. zbiory prywatne rodziny Smolińskich, Ludomira Penciny, zbiory AP w Piotrkowie Trybunalskim). Zdjęcia chronione prawem.
