“Marszałek ogłasza przyjęcie ustawy” - czytamy w “Ilustrowanym Kuryerze Codziennym” z 19 marca 1921 roku. “W tej chwili w loży ukazuje się Naczelnik Państwa (Józef Piłsudski - przyp. aut.). Cała izba wita Go burzą oklasków za to, że nieugiętą wolą sprawił, iż Sejm Ustawodawczy został powołany do życia natychmiast po wznowieniu państwowości polskiej. Marszałek ogłosiwszy przyjęcie konstytucji, przemawia okolicznościowo, podnosząc wielkość dzieła dokonanego”.

Konstytucja polska została jednak uchwalona stosunkowo późno. W większości krajów ustawy zasadnicze uchwalano w 1919 czy 1920 roku.

W ustawie tej przyjęto monteskiuszowski podział władz na ustawodawczą (parlament), wykonawczą (prezydent i rząd) i sądowniczą (niezawisłe sądy). Cechą charakterystyczną konstytucji marcowej było przyznanie władzy ustawodawczej zdecydowanej przewagi nad wykonawczą. Zgodnie z ustawą jedynie sejm mógł decydować o najistotniejszych dla państwa kwestiach. To później było m.in. przyczyną zmiany konstytucji, bowiem te ustalenia nie pasowały Józefowi Piłsudskiemu, za sprawą którego w 1926 dokonano tzw. noweli sierpniowej wzmacniając “nogę” wykonawczą.

Konstytucja marcowa składała się ze 126 artykułów, podzielonych na 7 rozdziałów:

I. Rzeczpospolita

II. Władza Ustawodawcza

III. Władza Wykonawcza

IV.  Sądownictwo

V.  Powszechne obowiązki i prawa obywateli

VI.  Postanowienia ogólne, dotyczące procedury zmiany ustawy zasadniczej

VII. Postanowienia przejściowe

W myśl konstytucji sejm składał się z 444 posłów a senat ze 111. Konstytucja zaczęła obowiązywać 1 czerwca 1921 roku. Jednakże część jej postanowień wprowadzono w życie dopiero pod koniec 1922 roku po przeprowadzeniu wyborów zgodnie z nowo uchwaloną ordynacją wyborczą oraz po wyborze prezydenta. Ustrój przewidziany w ustawie zasadniczej zaczął w pełni funkcjonować 14 grudnia 1922 roku tj. w dniu złożenia przez Józefa Piłsudskiego jako Naczelnika Państwa władzy na ręce Gabriela Narutowicza.

Konstytucja obowiązywała do 1935 roku.