Pierwszym właścicielem majątku w Szynczycach był Ignacy Chrzanowski z rodziny Chrzanowskich herbu Poraj. Jednak nie on zapisał się na kartach historii, jako budowniczy zespołu dworsko-parkowego, ale jego następca - Adam Chrzanowski. Około roku 1870 rozpoczął budowę okazałego dworu w stylu włoskiej willi. Nie zdążył się jednak nią nacieszyć, bo zmarł 14 lat po rozpoczęciu prac budowlanych, a majątkiem zajął się jego syn - Teodozy. Na przestrzeni kolejnych dziesiątków lat dwór kilkukrotnie zmieniał właścicieli, aż do roku 1910. Wtedy nastąpił podział działek, a całkowitej parcelacji majątku dokonano między 1937 a 1938 rokiem.
Ostatecznie dwór wraz z otaczającym go parkiem, jako wierzyciel właścicieli, przejęły władze gminy Czarnocin i jeszcze w 1938 roku zapadła decyzja o przeznaczeniu pomieszczeń na cele edukacyjne. W ten sposób obiekt stał się siedzibą Szkoły Podstawowej w Szynczycach.
Nie jest znane nazwisko architekta, który zaprojektował okazały budynek. Wzniesiono go na planie zbliżonym do prostokąta. Sama bryła jest zróżnicowana, a poszczególne elementy różnią się nie tylko wysokością, ale i kształtem. Zwraca uwagę zwłaszcza wieża widoczna po prawej stronie dworu. Całość została wymurowana z użyciem cegły, choć w fundamentach można znaleźć też elementy z kamienia. W części południowo-wschodniej budynek jest podpiwniczony.
Poza dworem uwagę przykuwa także wypielęgnowany podczas rewitalizacji zabytkowy XIX-wieczny park, który pierwotnie zajmował 3 hektary. Rozciągał się na wschód i na zachód od obecnej szkoły. Od strony północnej ulokowany był sad, a całość założenia uzupełniały też liczne budynki gospodarcze, jak stodoła, obora, stajnia, spichlerz i gorzelnia. Obecny teren parku to efekt wspomnianej parcelacji majątku w 1938 r. To co możemy zobaczyć obecnie, to jedyna pozostałość dawnego drzewostanu. Nowi właściciele rozgrabionych działek w większości postanowili je wykarczować i w ten sposób całkowicie zniszczono znajdujący się przy dworze sad. Ziemia została przeznaczona na cele typowo rolnicze - pod uprawy. Budynki gospodarcze rozebrano, używając pozyskanych w ten sposób cegieł do budowy zupełnie nowych obiektów, a także do utwardzenia dróg dojazdowych do pól.
Obecny park nie stanowi nawet jednej trzeciej pierwotnego, rozciąga się na powierzchni 0,91 hektara i poza alejkami posiada duży kwietny gazon przed głównym wejściem. W jego środkowej części ustawiono neobarokową, cementową wazę na kwiaty. Od 1983 roku park jest wpisany do wojewódzkiego rejestru zabytków.
Komentarze 3