Kościół wybudowano w całości z drewna w konstrukcji zrębowej. Zadaszenie pokryto gontem i zwieńczono wieżyczką z blaszanym hełmem z latarnią. Budowlę posadowiono zaś na planie prostokąta z prezbiterium o ściętych narożnikach i zamkniętym wielobocznie. Jednak nie jest to pierwsza świątynia górująca nad grobami witowskiego cmentarza. Kościół ustawiono w miejsce o wiele starszej świątyni, która miała powstać przed 1657 rokiem, jeszcze przed przyjazdem do Witowa Norbertanów. Przemawia za tym wyposażenie kościółka - ołtarz główny jest wczesnobarokowy, a pochodzi z 1638 roku. Z kolei ołtarz boczny powstał w 1650 r., ale najstarszy jest znajdujący się wewnątrz tryptyk z 1585 roku z obrazem z przełomu XVII i XVIII wieku.

Stojący obecnie drewniany kościół jest budowlą orientowaną, co oznacza, że powstał na osi wschód-zachód, z ołtarzem na wschodzie i wejściem od strony zachodniej. Pierwotnie kościół św. Marcina pełnił rolę kościoła parafialnego, jednak z czasem jego rola sprowadziła się do funkcji kościoła cmentarnego.

Jeszcze do czasu zakończenia II wojny światowej stan techniczny kościoła św. Marcina określano jako dobry. Dwadzieścia lat później, podczas ewidencjonowania, określono ten stan jako zaniedbany. Niestety wraz z upływem kolejnych lat było już tylko gorzej. Jeszcze kilka lat temu w tym miejscu odprawiane były w nim msze święte, m.in. w dniu Wszystkich Świętych czy 11 listopada z okazji odpustu. Ze względu na stan techniczny został jednak wyłączony z użytkowania. Teraz podjęto się jego ratowania, także po to, by znów móc odprawiać tam nabożeństwa. Potrzebny jest kapitalny remont dachu (zarówno konstrukcji, jak i pokrycia), ściany wymagają prostowania, a do tego o odnowienie prosi się także wnętrze świątyni.