1 z 4
2 z 4
3 z 4
4 z 4
Piotrkowskie Stowarzyszenie Amazonek „Kamilki” od lat bierze udział w regionalnej Spartakiadzie. W tym roku było tak samo, panie wystartowały i zajęły III miejsce, wśród 12 drużyn startujących z regionu łódzkiego.
- W trakcie Spartakiady wiele się dzieje. Towarzyszą nam ogromne emocje, oczywiście te pozytywne i mnóstwo adrenaliny. Zawody składają się z dziesięciu konkurencji, m.in. bieg na czas, marsz z jajkiem na łyżce, jazda na hulajnodze, noszenie wody w kubku. Bierze w nich udział czteroosobowa drużyna – opowiada Pani Ela ze Stowarzyszenia.
Sportowa rywalizacja nie jest jednak jedynym celem Spartakiady. - Wiele osób spoza środowiska Amazonek przychodzi oglądać Spartakiadę. Chcemy im pokazać, że choroba nie jest przeszkodą do tego, aby normalnie żyć, żeby się realizować i rozwijać. Wiele Amazonek, które jadą na Spartakiadę jest już zaawansowanych wiekowo, mają po 80 lat. A biegają, skaczą i wykonują wszystkie ćwiczenia. Pokazują w ten sposób, że z rakiem można żyć normalnie, można być uśmiechniętym, szczęśliwym – podkreśla Izabela Rybak, wiceprezes Stowarzyszenia.
Komentarze 14
12.07.2016 13:40
Choroba - pomimo że jest za nami ,towarzyszyć nam będzie do końca życia.Każdego dnia w naszej glowie biją się myśli - czy to znowu powróci,ale życie na marginesie tylko to pogarsza.Dlatego trzeba żyć NORMALNIE- cokolwiek dla was to oznacza.Pomimo że mamy przeżuty, pomimo nawrotu choroby - trzeba żyć w miarę normalnie.Ja po dwóch nawrotach - żyję chyba nawet pełniej niż przed chorobą.Każdemu życzę normalnego życia - mimo wszystko!!!
12.07.2016 07:42
nie, nie da się żyć normalnie. Co za brednie.
12.07.2016 07:25
Lecza te osoby przypadkiem zdiagnozowane .prawda jest taka ,że ani lekarz rodzinny nic nie potrafi do tego nie da na badania a do specjalisty minimum 6 mies. się czeka i duzo więcej .Nie mając kasy nie ma szans by się leczyć tylko kolejne rzady chwalą się jak to jest dobrze .Ostatnio mam okazje mieć do czynienia z biegłymi sądowymi ci to dopiero porazka kazdy z nich według siebie opinie pisze i sa tacy co tylkowejdzesz i dzieńdobry się powie i po 5 minutach wypad za drzwi.Tego własnie doczekaliśmy bo solidaruchom zachodniej wolnosci się chciało .za komuny człowiek miał swoje prawa i był szanowany i leczony jak cos .Teraz tylko składkę doją od nas a pacjent ma się o nic nie upominać.Ten artykul został napisany na bazie paru amazonek którym się udało w pore a reszta dawno juz w piachu
12.07.2016 06:53
Życie po raku na pewno już nie jest takie jak wcześniej, bo towarzyszy mu nieustanny strach o zdrowie. Ale to nie znaczy, że ono się skończyło tam, gdzie zaczęła się choroba. Wtedy bardziej się docenia wszystko, co nam towarzyszy, a najbardziej ludzi. Dlatego po chorobie nie należy się zamykać i tkwić w swoim strachu. Po to są stowarzyszenia, po to są spartakiady, po to wszelkie inne akcje, żeby dawać nadzieję, szczególnie ty, którzy są na początku drogi i zaczynają walkę o siebie.
12.07.2016 05:16
~ewa i ~Z życia wzięte
Nie wiem co dla Was oznacza życie normalne.Bo po raku już nigdy ono nie jest.Skutki uboczne chemioterapii i radioterapii,ciągną się latami,nieraz są nie odwracalne np.neuropatia; a do tego trauma i lęk przed każdym badaniem i przed nawrotem choroby.