Pierwsza, prowadząca od wschodu, od strony Starego Miasta, wzniesiona w stylu barokowym, zwieńczona czterema figurami bernardyńskich zakonników i ozdobiona misternie kutą żelazną kratą, stanowiła główny element klasztornego ogrodzenia. Druga z bram, znacznie mniej okazała, stała tuż obok pierwszej, i prowadziła do siedziby zakonu od strony północnej, czyli obecnej ulicy Słowackiego. Obie, podobnie jak i całe przyklasztorne ogrodzenie, powstały około 1735 roku. Wcześniej dzięki staraniom i finansowej pomocy starosty piotrkowskiego Jerzego Warszyckiego usunięto drewniane oparkanienie klasztoru i kościoła, a w zamian otoczono świątynię i zakonny przybytek murem ceglanym.

Autorem projektu był bernardyn Wenanty Pens, z kolei ozdobną żelazną kratę wykonał nieznany zakonnik. Owa misternie wykuta krata dwukrotnie była odrestaurowywana, po raz pierwszy jeszcze w XIX stuleciu, po raz drugi około 1917 roku, a wykonawcą uzupełnień był ówczesny zakład ślusarski, niejakiego Krzemieńskiego. Drugą z bram rozebrano w 1922, pierwszą zaś w 1969 roku zburzono i zastąpiono stojącą 15m bliżej klasztoru repliką. Działania te tłumaczono koniecznością usprawnienia miejskiej komunikacji. Zanim jednak zabytkowa budowla przestała istnieć, 15 metrów bliżej murów klasztornego kościoła wzniesiono niemalże identyczną replikę oryginału. Wraz z bramą przybliżeniu w kierunku bernardyńskich zabudowań uległo całe ogrodzenie.

Pierwotny wygląd Złotych Bram zachował się jedynie na kilku pocztówkach z początku minionego wieku, główną bramę można jednak zobaczyć jeszcze na celuloidowej taśmie. Dwukrotnie bowiem stała się ona tłem dla realizowanych w Piotrkowie plenerów filmowych. Po raz pierwszy zabytkowa budowla „zagrała” w 1963 roku w dramacie Janusza Morgensterna Życie raz jeszcze, po raz drugi w 1967 roku w telewizyjnym filmie psychologicznym w reżyserii Jana Łomnickiego Cyrograf dojrzałości.