– Ranni leżeli wszędzie, jedni na siennikach, inni na rzuconej naprędce na podłogę kopce siana. Było ich pełno nawet na szpitalnym korytarzu. Żołnierzy i cywilów. On, młody żołnierz z pułku grodzieńskiego, który walczył na Longinówce, skonał przy mnie krzycząc: – Mamo!

Z prawie 28 tysięcy osób przeżyło niespełna dwa tysiące. Ginęli z głodu, chorób, wycieńczenia, pracy ponad siły i w ulicznych egzekucjach. Część tych, którym w jakiś sposób udało się przetrwać nieludzkie warunki getta straciła życie w obozach zagłady. Z relacji nielicznie ocalałych wyłania się wstrząsający obraz najtragiczniejszych czterech lat w dziejach Piotrkowa Trybunalskiego. 8 października minie 80 lat od utworzenia w trybunalskim grodzie przez hitlerowców getta żydowskiego.

Główne kierunki natarcia niemieckich sił były znane polskim strategom na rok przed wybuchem wojny. Liczono się, że Niemcy będą nacierać na Warszawę od strony północnej (wzdłuż Noteci i Wisły|), oraz od południa przez Piotrków.

Pogorzelisk krwawego września 1939 roku dawno już nie ma. Odchodzą świadkowie tamtych dni, czas zaciera nawet najboleśniejsze wspomnienia. Ich świadectwem w Piotrkowie, najliczniejszym, pozostają oczywiście żołnierskie mogiły na Cmentarzu Wojennym. Są też i groby cywilów, ofiar bombardowania miasta, których ciała złożono na Nowym Cmentarzu. Jest również pomnik na obrzeżach miasta, który ma przypominać potomnym krwawą bitwę o szosę piotrkowską…

W czasie wojny obronnej w 1939 roku piotrkowianie walczyli na różnych frontach. Jednym z nich był Konrad Guderski, tajny wysłannik Sztabu Głównego Wojska Polskiego, dowódca obrony Polskiej Poczty w Gdańsku. Choć urodził się w Piotrkowie to raczej niewiele osób o nim tu pamięta. Zresztą trudno się dziwić, przez lata jego tożsamość była owiana tajemnicą…

Sierpień 1939 roku w historii Piotrkowa zapisał się dość szczególnie, zwłaszcza końcowe dni tego letniego i gorącego miesiąca. Przez miasto przemieszczały się spore rzesze żołnierzy, oficerów, rezerwistów i ochotników. Z dachów wież ciśnień – kolejowej i tej stojącej w centrum Piotrkowa – wystawały lufy działek przeciwlotniczych. Większość domów w mieście „przybrała” kolor zielony i stalowo-szary. Na ulicach powstawały rowy przeciwlotnicze, doposażano punkty pomocy medycznej i schrony.

90 lat temu w Piotrkowie dokonano poświęcenia nowo wybudowanego kościoła. Była to pierwsza po 300 latach świątynia rzymsko-katolicka wzniesiona w Piotrkowie na jego zachodnich terenach poza obrębem piotrkowskiej Starówki. Obecnie kościół p.w. Najświętszego Serca Jezusowego należy do jednych z największych piotrkowskich świątyń i pod względem architektonicznym w żaden sposób nie przypomina tego, który zapoczątkował tę parafię.

Była jednym z kultowych miejsc na gastronomicznej mapie Piotrkowa czasów PRL-u. To także jedyna w tamtym okresie piotrkowska kawiarnia kategorii pierwszej. Tu nie wypadało nie bywać. Charakterystyczny neon – filiżanka z unoszącymi się nad nią wonnymi obłoczkami kawy – jeden z najpiękniejszych w Piotrkowie, wieczorami zachęcał do przestąpienia progu lokalu. „Jubileuszowa” mieściła się w sercu piotrkowskiego śródmieścia, w budynku wzniesionym w stylu modernistycznym specjalnie dla ówczesnego PSS „Społem”.

Od lutego 1915 roku do 30 kwietnia 1917 roku Piotrków był niepisaną stolicą życia legionowego. To w naszym mieście między innymi Władysław Sikorski podpisał Statut Legionów Polskich. Z Piotrkowa na front wyruszyły sformowane tu 4 i 6 pułk Legionów, które weszły w skład II Brygady.

Ulica Słowackiego w tym roku świętuje 90. rocznicę nadania jej miana polskiego poety romantycznego. Ta licząca przeszło 4 km arteria śródmiejska we współczesne dzieje Piotrkowa wpisuje się jako miejsce, wokół którego skupia się życie miasta, gdzie swe siedziby miały i mają ważne instytucje czy obiekty użyteczności publicznej, gdzie swego czasu okazałe kamienice zamieszkiwała lokalna śmietanka towarzyska, a dziś w wysokościowcach żyje kilka tysięcy piotrkowian. Największy wpływ na rozwój tej ulicy miała kolej, najwięcej zmian przyniosło jej minione stulecie…