Specjalne wojsko, a dokładnie oddział kawalerii narodowej kwaterujący w Piotrkowie w czasie obrad Trybunału Koronnego, w celu zapewnienia porządku i spokoju w mieście. Najczęściej oddział ów liczył od 61 do 64 mężczyzn. Chorągiew istniała od 1578 do 1792 roku. Formacja ta pod względem umundurowania była jednym z najbardziej reprezentacyjnych oddziałów wojskowych, jakie kwaterowały nad Strawą od XVI do XVIII stulecia. Barwnością stroju wyróżniał się spośród tłumów. W diariuszu podróży niemieckiego filozofa Jana Fitchego, który w maju 1791 roku w czasie podróży do Warszawy zatrzymał się w Piotrkowie znajduje się taki oto zapis dotyczący stacjonującego w mieście oddziału – była to Chorągiew Trybunalska kawalerii narodowej, w długich, czerwonych i szerokich szarawarach z białymi lampasami, w bluzach o niebieskich kołnierzach z czerwonymi naszywkami. Włosy długie, podstrzyżone. Czapki rogatywki z czarną obwódką, przy boku szabla w pochwie metalowej. Do obowiązków żołnierzy chorągwi oprócz utrzymywania porządku w mieście należał także udział w ceremoniach i uroczystościach związanych z Trybunałem. Każde otwarcie (zwane reasumpcją) jak i zamknięcie (określane mianem limita) Trybunału Koronnego odbywało się wedle uroczystego ceremoniału. Deputaci, przyodziani w mundury swych województw, w asyście Chorągwi Trybunalskiej udawali się z ratusza do kościoła farnego na specjalną mszę, na której modlono się w intencji pomyślnych obrad bądź za takowe dziękowano. Oficerowie Chorągwi mieli także obowiązek i zwyczaj uczestniczyć w obiadach organizowanych z okazji rozpoczęcia Trybunału przez jego prezydenta dla deputatów, okolicznej szlachty i palestry. Z kolei podczas obiadu i kolacji wydawanej przez marszałka Trybunału do powinności żołnierzy Chorągwi należało dawanie ognia z armat i ręcznej broni podczas ceremoniału wznoszenia toastów na cześć króla. Ostatnia wzmianka o chorągwi trybunalskiej pochodzi z września 1792 roku (uwzględniona w jednym z raportów wykazanych przez komendantów), wówczas liczyła ona 61 żołnierzy.
