Czy można się przygotować i zapobiegać skutkom żywiołów? Niestety, niecałkowicie. Jednak w pewnym zakresie można zrobić wiele. Mam na myśli przepływy wody.
Widzimy ją spadającą z chmur deszczu. Nawilża glebę i kiedy paruje, powoduje miłe ochłodzenie w czasie upału. Po dotarciu na ziemię zazwyczaj wsiąka, skąd pobierają ją rośliny, a głębiej zasila pokłady wodonośne, na których opiera się cały system zaopatrzenia w wodę. Niekiedy wydostaje się na powierzchnię w postaci rzek i strumieni. Jeśli powierzchnia zostanie zabudowana budynkami i nawierzchniami nieprzepuszczalnymi, zaczyna się spływ powierzchniowy. Z dachów, chodników, jezdni i placów woda trafia na ogół do kanalizacji burzowej, jeśli takowa jest. Nie ma w tym niczego niezwykłego, dopóki w razie dużych opadów zwiększone przepływy nie zaczną w inny sposób niż dotychczas formować koryta.
Nagły nadmiar wody w jednym miejscu oznacza zwykle jej narastający niedobór w innym.
Pozbawione możliwości czerpania wody z gleby drzewa przyuliczne tracą kondycję. Śmierć drzew i niemożność uprawy nowych powodują zmiany mikroklimatu miasta, narastanie efektu “miejskiej wyspy cieplnej”. Miasto zmienia się w kamienną pustynię.
Powstaje osobna dziedzina – inżynieria krajobrazu, w tym miejskiego. To jest powiązanie wielu doświadczeń związanych z inżynierią środowiska, architekturą i infrastrukturą techniczną. Nowa nazwa nauki, ale przecież zjawiska dość stare. Kiedy przeglądam przedwojenne dokumentacje instalacji kanalizacyjnych naszego miasta, to mam ogromny szacunek do ówczesnych projektantów i inżynierów realizujących infrastrukturę miejską. Przecież nie mieli do dyspozycji takiego oprzyrządowania i możliwości, jakie są dzisiaj, a przewidywali różne sytuacje. Ukształtowanie obszaru miasta i wynikające z tego konsekwencje przebiegów cieków wodnych to podstawa do projektowania rozwoju.
W ostatnich dziesięcioleciach aż do dziś w wielu przypadkach lekceważono naturalne prawo środowiska, w jakim żyjemy. Dlatego mamy skanalizowane otwarte kiedyś rzeki. Przerwane naturalne odpływy wód opadowych, wybrukowane tysiące hektarów i coraz mniej drzew i powierzchni zielonych. Deszcze padały i będą padać, tylko woda nie płynie, gdzie powinna, i dlatego mamy skutki zalania, a po rozpogodzeniu ponownie pustynię.
Działania naprawcze, i to dobrze przemyślane, trzeba podejmować już, by może nasi wnukowie mogli oceniać nas tak, jak oceniamy naszych dziadków, którzy dziesiątki lat temu posługiwali się wiedzą, niekoniecznie zebraną w nową dziedzinę nauki.
Doceniamy za wyłączenie AdBlocka na naszym portalu. Postaramy się, aby reklamy nie zakłócały przeglądania strony. Jeśli jakaś reklama lub umiejscowienie jej spowoduje dyskomfort prosimy, poinformuj nas o tym!
Życzymy miłego przeglądania naszej strony!
