Obecnie w ponad 20 blokach mieszka przeszło 2 tysiące osób.

Osiedle Piastowskie, znane swego czasu także pod nazwą “Osiedle Centrum”, było po osiedlach Wyzwolenia, Szczekanica i Narutowicza czwartym wzniesionym po II wojnie światowej kompleksem domów mieszkalnych na terenie Piotrkowa. Usytuowane w południowo-zachodniej części miasta, na obszarze dawnej Tomiczczyzny i sadów owocowych, w pobliżu dworca towarowego PKP i pomiędzy dzisiejszymi ulicami: Próchnika, Roosevelta, Czarną, Piłsudskiego i aleją 3 Maja, przez wiele lat należało do najbardziej reprezentacyjnych osiedli piotrkowskich. Co ciekawe, w regionalnych konkursach architektonicznych projekty wzniesionych tu budynków zdobywały wyróżnienia, wielokrotnie wygrywając m.in. z projektami łódzkimi.

Osiedle I

Pierwsze pięciokondygnacyjne bloki osiedla Piastowskiego rozpoczęto wznosić jeszcze w 1959 roku. Ich właścicielem była ówczesna Piotrkowska Spółdzielnia Mieszkaniowa, a sam kompleks otrzymał robocze miano “Osiedle I” (nazwą “Osiedle II” określano wybudowane nieco później osiedle Jagiellońskie). Docelowo swoje własne M mieli tu znaleźć pracownicy powstającej wówczas wokół dworca towarowego PKP dzielnicy przemysłowej. Pierwszymi blokami oddanymi do użytku we wrześniu 1960 roku były budynki zlokalizowane przy ulicy Krajowej Rady Narodowej (obecnie: Pasaż Rudowskiego), Focha (dzisiejsza: Piłsudskiego), Sienkiewicza i Próchnika. Kolejne dwa wówczas wznoszono. Choć sam kompleks mieszkalny wedle założeń ówczesnych władz miejskich w swym pierwotnym kształcie miał zostać wybudowany do 1966 roku, to jednak budynków mieszkalnych w tej części Piotrkowa przybywało jeszcze w kolejnych latach. W przeważającej mierze osiedlowe bloki to budynki czteropiętrowe, z jedno-, dwu- lub trzypokojowymi mieszkaniami. Na początku lat 70. minionego stulecia w krajobrazie dzielnicy pojawiły się dwa jedenastopiętrowe budynki. Z kolei ostatnie bloki mieszkalne na terenie osiedla wzniesiono już w nowym, XXI stuleciu.

Konkursy i wyróżnienia

W połowie lat 60. pięciokondygnacyjny budynek z lokalami usługowymi na parterze, usytuowany przy ówczesnej ulicy KRN pod numerem 11 zdobył I wyróżnienie w konkursie “Najlepszy dom 1965 w województwie łódzkim”. Architektami, autorami projektu byli: A. Zwierko i R. Fetter, konstruktorami: K. Wójcik i W. Kępski, zaś kierownikiem nadzorującym budowę obiektu R. Krycki z Piotrkowskiego Przedsiębiorstwa Budowlanego. Rozstrzygnięcie wspomnianego konkursu miało miejsce 30 kwietnia 1965 roku w obecności głównego architekta wojewódzkiego A. Dobrzańskiego.
Jako jedno z najbardziej reprezentacyjnych osiedli w mieście, osiedle Piastowskie, jako wzorcowy kompleks mieszkalny, bardzo szybko mogło poszczycić się niemalże pełną infrastrukturą usługowo-handlową. Wraz z budową osiedla ruszyła w tej dzielnicy budowa pierwszej szkoły “Tysiąclatki” przy ulicy Próchnika 8/12, której nadano imię króla Władysława Jagiełły i która z czasem zastąpiła zlokalizowaną w wysłużonym, stojącym przy tej samej ulicy budynku Szkołę Podstawową nr 1, noszącą imię królowej Jadwigi.
Parter w/w wyróżnionego budynku przy ul. KRN 11 wypełniły sklepy spożywcze, całość zaś dopełniał wzniesiony w połowie lat 50. budynek, który z czasem stał się siedzibą władz miasta. Obok władz miejskich na terenie osiedla znalazło swoją siedzibę także Starostwo Powiatowe.

Wysokościowce

Jako ciekawostkę warto wspomnieć, że osiedle Piastowskie wystąpiło również w polskim kinie. W 1965 roku stało się jednym z plenerów dla rodzimej produkcji “Niedziela sprawiedliwości” z Krzysztofem Chamcem i Magdaleną Zawadzką w rolach głównych w reżyserii Jerzego Passendorfera. Na ekranie przez kilka minut można oglądać piotrkowską dzielnicę jeszcze bez tak dobrze nam już znanych wysokościowców.

Same wysokościowce zaś na osiedlu Piastowskim przy ulicy Sienkiewicza 12 powstały jako pierwsze piotrkowskie 11-piętrowce. Ich budowę rozpoczęto w 1969 roku, choć pierwsze plany budowy miejskiej dzielnicy wysokościowców powstały sześć lat wcześniej. Zgodnie z pierwotnymi założeniami miało powstać ich sześć i miały górować nad miastem. Pierwsze dwa miały stanąć naprzeciwko Hali Targowej, cztery pozostałe miały zająć tereny położone pomiędzy warsztatami TPS a torami kolejowymi. Ostatecznie wzniesiono tylko dwa przy Hali Targowej, przy czym na budowę drugiego miasto musiało poczekać przeszło rok. Twórcą projektu architektonicznego był inż. Żołubak z Wojewódzkiego Biura Projektów w Łodzi. Oba budynki należą do najcięższych w mieście i są usytuowane na jednym z najbardziej miękkich podłoży w mieście, co od lat rodzi obawy o bezpieczeństwo ich mieszkańców. Prawdopodobnie to zbyt miękkie podłoże było również jedną z przyczyn zaniechania budowy dalszych wysokościowców. Pozostałe przyczyny to brak funduszy na realizację planu oraz brak rąk do pracy, bowiem jak przyznawali ówcześni budowniczowie, jedyna działająca w owym czasie w mieście szkoła mistrzów kielni nie była w stanie zapewnić pełnej obsady załóg.

Realizacji nie doczekał się również pomysł, by dach jednego z nich zaadaptować na “ładny i bezpieczny” taras widokowy i kawiarenkę. 11-piętrowce pod względem gabarytów to prawdziwe kolosy. Ich wysokość wynosi 35 m, szerokość zaś 14 x 24 m. Wzniesiono je metodą szalowania ścian z betonu, czyli wylewania ich na mokro od podstawy po szczyt budynku. Dodatkowo ich ściany są podwójnie zbrojone - posiadają po 10 prętów pionowo i 10 prętów poziomo ułożonych w każdej ze ścian nośnych. Łącznie liczba lokali mieszkalnych w obu wysokościowcach przekracza 160. Większość, bo 152, stanowią mieszkania typu M-3. Pozostałe to lokale M-2 w liczbie 20 i jedno mieszkanie M-4. Pod względem wewnętrznej struktury oba posiadają układ korytarzowy, gdzie wszystkie lokale dostępne są z biegnącego środkiem każdego piętra korytarza, który z kolei łączy się z klatką schodową i windą umieszczoną w szczycie. Stąd też pojawiły się pomysły, że wysokościowce miały stanowić hotele robotnicze dla pracowników budowanej wówczas elektrowni i kopalni Bełchatów. Ostatecznie za sprawą jednego telefonu z komitetu z Warszawy zostały przekazane jednej z piotrkowskich spółdzielni mieszkaniowych.

Ciekawostka: wiosną 1963 roku dyrektor Piotrkowskiego Przedsiębiorstwa Budowlanego inż. Sadowski na łamach lokalnej prasy zapowiedział realizację projektu budowy na terenie Tomiczczyzny wysokościowców, zanim jeszcze ówczesna Miejska Rada Narodowa wyraziła zgodę na przeznaczenie tego terenu na zabudowę (pierwotnie planowano tu utworzyć plac zabaw dla dzieci) i nim uzyskano pozwolenie Komitetu Urbanistyki i Architektury w Warszawie na wzniesienie budynków wielokondygnacyjnych. W dobie centralnego systemu planowania był to krok nad wyraz śmiały.

Obecnie 15 blokami na terenie osiedla zarządza PSM Administracja “Centrum”, 5 Spółdzielnia “Karusia”, zaś pozostałymi TBS i jeden z prywatnych developerów.

Agawa