Karmi, kąpie, usypia, gra z dziećmi w berka, dla synów organizuje dzikie wypady w góry, a dzieci codziennie organizują mu “Powrót taty” jak u Mickiewicza. Z okazji Dnia Ojca Leszek Heinzel opowiada, jak to jest być współczesnym ojcem, ojcem sześciokrotnym.
Małżeństwo nowoczesne - małżeństwo bezdzietne
- Kiedy poznałem Alę, moją żonę, początkowo zaplanowaliśmy, że nie będziemy mieć dzieci w ogóle, że niby będziemy takim nowoczesnym małżeństwem. Ale ten pomysł szybko został zapomniany, bo urodził się Piotrek, nasz najstarszy syn. Byliśmy młodym małżeństwem, młodymi ludźmi i przestraszyła nas ta nowa rola. Dlatego postanowiliśmy, że będziemy mieć tylko jedno dziecko i... urodził się Maciek. Po Maćku worek się rozwiązał i pojawiła się Julka, potem Leszek, Franek i czekamy jeszcze na córkę, która urodzi się we wrześniu. Większość naszych dzieci była zaplanowana, rodziły się średnio co pięć lat - mówi Leszek Heinzel.
Okazało się, że państwo Heinzlowie nowoczesność zaczęli widzieć inaczej. Według nich nowoczesny ojciec to taki, który przede wszystkim z dziećmi JEST. Spędza z nimi czas, jest autorytetem i przyjacielem.
Statystycznie: 7 minut dziennie dla dzieci
Statystycznie współczesny ojciec spędza ze swoimi dziećmi około 7 minut dziennie. Jeśli brać by pod uwagę takie kryterium, to Leszek Heinzel typowym współczesnym ojcem nie jest.
- Czas spędzony z moimi dziećmi to... normalne życie. Jeździmy razem na wakacje (mamy specjalny, siedmioosobowy samochód na rodzinne wypady), dla starszych chłopaków organizuję dzikie, męskie wypady w góry. To czas tylko dla nas. Zabieramy ze sobą nóż, paczkę zapałek, auto i parę złotych do kieszeni. Oni mają frajdę, a ja realizuję swoje chłopięce marzenia. To ważne dla facetów, by mieli taki własny świat i co jakiś czas mogli oderwać się od rzeczywistości, od codzienności. Piotrek jest już dorosłym facetem, studentem medycyny, usamodzielnił się. Kiedy mieszkał w domu, uprawialiśmy razem sport. Teraz trenuję Maćka, biegamy razem. Z młodszymi gram w berka i mam szczególne obowiązki wobec najmłodszego Franka. Fafa (tak na siebie mówi) ma dopiero dwa i pół roku. Mamy swoje codzienne rytuały. Karmię go, przygotowuje dla niego posiłki, kąpię i usypiam. Wieczorami, kiedy przychodzi pora spania, idziemy do pokoju, włączamy muzykę (oczywiście Strefę FM) i mamy taki swój czas. Z całą rodziną jadamy wspólne posiłki i to są też nasze wspólne chwile. W weekendy ja przygotowuję śniadania dla całej rodziny, by żona, wstając rano, mogła poczuć się jak księżniczka. Zresztą jak ma się tak dużą rodzinę, to inaczej się nie da. Trzeba współgrać ze sobą, bo duża rodzina to taka machina, w której wszystko musi działać i każdy ma w niej swoje ważne miejsce. Musimy się ze sobą komunikować, spędzać razem czas. Na razie jest ich pięcioro, ale już za chwile będzie szóstka. No i oczywiście tatuś rozstrzyga wszystkie spory między dziećmi. A zawsze coś się dzieje. Julka ma kota, persa, którego chłopaki często prześladują razem z naszym psem. Często jeden drugiemu przeszkadza w grze. No i często muszę wkroczyć ja. Porządek udaje mi się utrzymać dzięki mojej zasadzie, że nigdy prośby nie powtarzam dwa razy. Mówię raz, bo gdybym po piętnaście razy mówił to samo do jednego dziecka, razy pięcioro dzieci, musiałbym nadawać non stop. Chodziłbym tylko i gderał: “zostaw to”, “nie ruszaj tamtego”... Jak proszę, by dziecko nie właziło gdzieś, a ono wchodzi, to drugiego ostrzeżenia nie ma. Jest ściągane siłą, no i oczywiście jest protest i ryk. Mówię raz i to działa zazwyczaj, inaczej byśmy “zginęli”. Wszystko musi się jakoś poukładać.
