Cieszy się zaufaniem porównywalnym do tego, jakim społeczeństwo darzy wojsko. Mówi się o niej, że jest młodszą siostrą armii. Sąsiedztwo i obecność Straży Pożarnej w mieście traktujemy jako coś naturalnego, trud i poświęcenie, z jakim strażacy walczą z ogniem, doceniamy dopiero wówczas, gdy sami staniemy oko w oko z groźnym żywiołem. Piotrkowska straż pożarna w tym roku skończyła 130 lat. Co ciekawe, jej członkowie już od chwili powstania formacji w Piotrkowie cieszyli się ogromną przychylnością i sympatią mieszkańców miasta. Wielokrotnie również wpisywali się w dzieje najnowsze trybunalskiego grodu.

Sumiaste wąsy i błyszczące hełmy

Na starych archiwalnych zdjęciach z początków piotrkowskiej straży pożarnej widnieją dumnie wyprężeni mężczyźni w galowych mundurach, błyszczących hełmach i z sumiastymi wąsami. Owe wąsy, jak mówi Maciej Dobrakowski, rzecznik prasowy Komendy Miejskiej Państwowej Straży Pożarnej w Piotrkowie, to tradycja już dziś niepraktykowana chociażby z uwagi na fakt, że współcześni strażacy często pracują w aparatach tlenowych, gdzie tak gęsty zarost mógłby utrudniać prawidłowe założenie maski. Niemniej jednak przez lata strażacy kojarzeni byli z sumiastymi wąsami, odpowiednio jeszcze podkręconymi. Choć może wydawać się to zaskakujące, do powstania straży pożarnej nad Strawą przyczynił się najokrutniejszy z piotrkowskich carskich gubernatorów Iwan Kochanow. 31 marca 1878 roku, mimo własnej niechęci, Kochanow zatwierdził ustawę o działalności Piotrkowskiego Stowarzyszenia Ogniowego. I właśnie owe sumiaste wąsy wyróżniały członków powstałej wówczas Ochotniczej Straży Ogniowej miasta Piotrkowa. Do strażackich szeregów wstąpiła spora rzesza piotrkowian, 100 zostało członkami honorowymi, a 152 członkami czynnymi. Wywodzili się oni z wszystkich warstw społecznych, zarówno z inteligencji, rzemieślników, jak i przedstawicieli klasy robotniczej.