Kupię kawałek ciasta

Szukam pana Włodzimierza, ale mam trudności ze znalezieniem jego lokum. Wskazany adres budzi zdumienie. Drewniany, mały, zaniedbany dom sprawia wrażenie, jakby od lat nikt w nim nie mieszkał. W oknach fragmenty tkanin, które służą za firanki. Dookoła domu mnóstwo krzaków, błota i śmieci. To tu. Wiem, że pan Włodzimierz mieszka sam, jest wiekowy i bez rodziny. Ku mojemu zaskoczeniu z drewniaka wychodzi młodszy mężczyzna. Jest synem starszego pana. Pytam, czy możemy porozmawiać.
- Ale my tu nie mamy warunków, żebyśmy mogli porozmawiać - mówi. Ale o czym rozmawiać, ja nie mam nic ciekawego do powiedzenia. Jestem po rozwodzie, mieszkam tu z ojcem. Nie mamy warunków. Poza tym nadużywam alkoholu - przyznaje ze szczerością. Jest skrępowany. Po długich namowach wchodzimy do domu. Mówił prawdę. Warunki tragiczne. Trudno uwierzyć, że w XXI wieku można tak mieszkać. Ściany niewiadomego koloru (z powodu brudu), fragmenty drzwi oddzielające jeden pokój od drugiego i stół przykryty gazetami.

Nie ubieram choinki

- Bardzo nie lubię świąt i niedziel, bo ludzie idą tylko do kościoła, a potem na ulicach pusto. Jak wyglądam przez okno, to widzę tylko chodniki, bez ludzi. Święta powinny kojarzyć się z czymś wesołym, ale w moim przypadku tak nie jest. Jestem samotna - zaczyna swoją wypowiedź pani Czesława. Mimo że mieszka sama i ma duże trudności z poruszaniem się, w jej maleńkim domu jest czysto i schludnie. W piecu pali się ogień.
- Przychodzi do mnie pani z opieki. Czasem przychodzi też Jola, moja bratowa. Niezbyt często, bo ma dużo swoich obowiązków, ma niepełnosprawnego syna - tłumaczy pani Czesława.
Jej historia przeraża. Trudno uwierzyć, że jeden człowiek zdolny jest unieść tyle cierpienia. Pierwszy wylew w wieku dwudziestu sześciu lat, za jakiś czas kolejny. Odejście męża, śmierć dwójki maleńkich dzieci. Samotność i choroba towarzyszą jej do dziś. Święta Bożego Narodzenia źle się jej kojarzą. – Kilkanaście lat temu, tuż po świętach Bożego Narodzenia umarła moja mamusia. Do momentu, kiedy żyła, jakoś to było, były święta, miałam opiekę, a potem, potem wszystko było inaczej. Pamiętam dokładnie te ostatnie święta z moją mamą. Ona tak się starała, z takim przejęciem i zaangażowaniem szykowała potrawy wigilijne - wspomina pani Czesława.

Ewa Tarnowska

więcej w nr 51