Piotrków do XIX wieku posiadał aż trzy: Krakowską, Wolborską i Sieradzką.
Brama Krakowska stała niegdyś w pobliżu Fary i dzisiejszego I Liceum Ogólnopolskiego, u wylotu dzisiejszej ulicy Krakowskie Przedmieście i prowadziła do Piotrkowa od strony południowej ku przeprawie na Strawce. Jej powstanie datuje się na pierwszą połowę XIV wieku, na czas budowy pierwszych miejskich fortyfikacji. Jako miejsce wzniesienia bramy wybrano istniejący już w tym miejscu gościniec przez co sama budowla była przesunięta o jeden blok zabudowy rynkowej. Zaopatrzona we wrota dwoje drzewiane z porządnym zawarciem , wzmocnienia z nabijanego metalu i opuszczaną z góry żelazną kratę-bronę należała do najlepiej przygotowanych do obrony. Spośród wszystkich miejskich bram wyróżniała się okazałą attyką z dekoracyjnym elementem płytkich arkad, która przesłaniała dwuspadowy dach z wieżyczką obserwacyjną na szczycie. Brama ta była ceglaną wieżą z przejazdem umieszczonym po środku, wzniesioną na rzucie zbliżonym do kwadratu. Rozebrana po roku 1817 z rozkazu carskiego namiestnika gen. Józefa Zajączka. Kamień i cegła uzyskana z jej rozbiórki posłużyła do naprawy i utwardzenia miejskich ulic w tym m.in. Krakowskiego Przedmieścia.
Brama Sieradzka, najmłodsza z bram piotrkowskich, nazywana również z racji stojących w pobliżu zabudowań klasztoru Bernardynów Bramą Bernardyńską. Strzegła miasta od zachodu, znajdowała się pomiędzy klasztorem Dominikanek i kamienicą przy dzisiejszym Placu Kościuszki nr 7. Powstała przy okazji odbudowy miejskich fortyfikacji pod koniec XIV wieku. Prawdopodobnie na skutek najazdu szwedzkiego, a następnie wojsk saksońskich i kolejnych pożarów miasta ulegała stopniowej ruinie. Jej jedyny portret to rycina Dahlberga. Była to budowla jednopiętrowa, na rzucie kwadratu, wzniesiona z cegły palonej, podparta dużymi głazami granitowymi jako skarpami, kryta wysokim dachem czterospadowym zwieńczonym wieżyczką obserwacyjną. Pod gzymsem okapowym posiadała otwory strzelnicze, a poniżej dwa większe otwory okienne. Brama zajmowała całą szerokość ulicy Sieradzkiej i występowała nieco na zewnątrz murów obronnych. Posiadała izbę dla straży oraz przylegającą do południowej ściany przybudówkę spełniającą rolę komunikacyjną między miastem, a górną kondygnacją bramy. Rozebrana, jak i dwie pozostałe z rozkazu carskiego namiestnika Zajączka po 1817 roku. Uzyskany materiał posłużył do wybrukowania Nowego Rynku (dzisiejszy Plac Czarnieckiego) i Sieradzkiego Przedmieścia.
Ciekawostka: w 1656 roku z rozkazu Stefana Czarnieckiego bramę wolborską zabarykadowano ziemią, co doprowadziło do znacznego popękania i osłabienia jej murów.
