Od kilku lat systematycznie ubywa piotrkowian. Dziś jest nas mniej niż osiemdziesiąt tysięcy. Sytuacja, gdy piotrkowian ubywało, miała też miejsce w trakcie wojny i tuż po niej. Największy boom demograficzny przeżył Piotrków w okresie PRL-u i - co dość niezwykłe - w okresie, kiedy miasto wchodziło w skład rosyjskiej guberni.
"Mało nas, mało nas do pieczenia chleba..." brzmiały kiedyś słowa dziecięcej piosenki. Dziś okazuje się, że słowa te stają się coraz bardziej adekwatne do tego, co dziej się nad Strawą. Od kilku lat systematycznie ubywa piotrkowian. Niż demograficzny, emigracja zarobkowa, wszystko to sprawia, że liczba mieszkańców stale spada. Jeszcze 10 lat temu było nas 81 tys., 3 lata temu 80.783, dziś liczba ta wynosi 79.599. Sytuacja, gdy mieszkańców Piotrkowa ubywało, a nie przybywało, miała miejsce w trakcie wojny, co jest zrozumiałe, ale również tuż po jej zakończeniu. W latach 1939 - 1945 Piotrków stracił ponad 12 tysięcy ludzi (24%), z 53 tysięcy mieszkańców zarejestrowanych w 1939 roku, nad Strawą pozostało w 1945 roku tylko 45.981 osób. Oczywiście największy ubytek w liczbie mieszkańców dotknął ludność żydowską, która przed wojną stanowiła 20% ogółu piotrkowian.
Minus 5 tysięcy w jeden rok
Tuż po zakończeniu działań wojenny w Piotrkowie miał miejsce jeszcze jeden dość znaczący spadek liczby mieszkańców. W ciągu zaledwie niespełna roku miastu ubyło 5840 osób. Pierwszy powojenny spis ludności Piotrkowa przeprowadzony w dniach 14 - 17 lutego 1946 roku wykazał 40.141 mieszkańców. To wynik powojennej migracji. Część ludności zamieszkującej nasze miasto w okresie okupacji stanowili uciekinierzy z innych rejonów kraju, w tym m.in. z Pomorza i rejonów Poznania. W drugiej połowie 1944 roku do miasta przybyła również spora grupa wysiedlonych z Warszawy po upadku powstania warszawskiego. Wraz z zakończeniem działań wojennych ludzie ci zaczęli wracać w swe rodzinne strony, stąd tak duży spadek liczby mieszkańców Piotrkowa.
Komentarze 5