Ogród wypoczynkowy, pierwszy piotrkowski obiekt rekreacyjno-sportowy, zlokalizowany na zachodnio- północnych terenach Piotrkowa, poza plantem drogi żelaznej, w stronę Szczekanicy[i], zaczynał się za dzisiejszym Ryneczkiem, wejście do ogrodu mieściło się tuż za rogiem ulicy Polnej, jego obszar rozciągał się do obecnej ulicy Niskiej. Pomysłodawcą i właścicielem ogrodu był niejaki Konrad Ziembiński (stąd nazwa ogrodu), który na obszarze siedmiu mórg kwadratowych urządził miejsce przyjemnej, a niedalekiej, podmiejskiej przechadzki, jednocześnie stanowiące rodzaj zakładu higieniczno- gimnastycznego[ii]. Uroczyste otwarcie obiektu dla mieszkańców Piotrkowa nastąpiło 23 maja 1891 roku. Znalazło się w nim wszystko to czego tylko dusza łaknie dla zdrowia i odpoczynku. Czegoś podobnego nie ma nawet Warszawa![iii]. Wspólnikiem Ziembińskiego w przedsięwzięciu był znany i ceniony wówczas, nie tylko w Piotrkowie, ale i w pobliskiej Łodzi, zwłaszcza w Helenowie, nauczyciel gimnastyki Wojakowski. To on zaprojektował i urządził we wszelkiego rodzaju przyrządy zakład gimnastyczny na terenie ogrodu. Nie był to jednak jedyny obiekt w „Konradowie” przeznaczony do uprawiania sportu. Na terenie obiektu sam Ziembiński urządził również, jak donosił wspomniany już Tydzień, także niewielką rajtszulę (ujeżdżalnię) do nauki jazdy konnej dla milusińskich płci męskiej, plac do krykieta pierwszy w mieście, a na końcu ogrodu sadzawkę pośrodku której wybudowano łazienkę na kąpiele prysznicowe[iv]. Ogród przyciągał nie tylko wielbicieli gimnastyki czy krykieta. Bywali tu również wszyscy ci, którzy chcieli odpocząć na świeżym powietrzu. Sprzyjała temu organizacja obiektu - środkiem ogrodu biegła aleja główna, szerokością i długością swą przechodząca wszelkie inne aleje w piotrkowskich ogrodach[v]. Od niej odchodziło kilka alejek bocznych okalających niemal całe terytorium Konradowa. Oprócz drzewek owocowych zasadzonych w regularne rzędy na terenie ogrodu istniała także szkółka owocowa i sporych rozmiarów szparagarnia. W samym sercu ogrodu zaś jego pomysłodawca zlokalizował pokaźnych rozmiarów altanę, obok której, w przyległej alei wśród bzu stało kilkanaście stolików i ławeczek dla gości. Jedną z największych atrakcji ogrodu była druga altana mieszcząca bilard oraz namiot z hamakami. Trzy lata po inauguracji działalności obiekt został zmodernizowany i unowocześniony. Zmieniono układ ogrodu. Miejsce sadzenia warzyw zamienił na ogród kwiatowy, z kilku setkami róż sztamowych i klombami drzew. Alejki i dróżki otrzymały szpalery lipowe lub grabowe, które zgodnie z zamysłem Ziembińskiego tworzyły cieniste miejsca przechadzek. Ponadto na terenie ogrodu pojawiły się dodatkowe altanki- trzy lipowe, sześć grabowych i jedna jaśminowa. Do największych atrakcji obiektu należała zamontowana karuzela, ujeżdżalnia dla amatorów jazdy welocypedowej, trzy kuce dla dzieci „ubrane” w odpowiednie siodełka, plac zabaw dla milusińskich, zamiast dotychczas jednego aż trzy place do krykieta, łódki pływające po sadzawce, nowo wybudowany bufet, oraz teatrzyk letni, którego weranda przeznaczona dla widzów w całości pokryta była dachem zabezpieczającym przed deszczem[vi]. Na scenie tego ostatniego występowała młodociana orkiestra pod batutą Pilcha oraz teatr prowincjonalnej trupy aktorów pod dyrekcją Ratajewicza. Zaś w Zielone Świątki na terenie ogrodu publiczność bawił cyrk[vii]. Konradów działał głównie w miesiącach późno wiosennych i letnich. Kres tego pierwszego nad Strawą ogrodu wypoczynkowego nastąpił wraz z 1904 rokiem, kiedy to jego właściciel Konrad Ziembiński, zaangażował się w inny, bardziej dochodowy interes, mianowicie w „Wodewil”, czyli letni teatr, usytuowany przy Alei Aleksandryjskiej (dawny plac Hanki Sawickiej, obecnie zbieg Alei 3 Maja i Alei Kopernika).
Ciekawostka: W ogrodzie czas odwiedzającym go umilała swymi koncertami wypożyczana ze stacjonującego wówczas w Piotrkowie 20 pułku wojsk carskich orkiestra pod batutą oficera Dulina; w składzie orkiestry grał m.in. Karol Namysłowski.
