Żarska powraca do tragicznej historii, która wydarzyła się w naszym mieście kilkadziesiąt lat temu. Mariusz Trynkiewicz brutalnie zamordował czterech kilkunastoletnich chłopców. Zbrodnią żyła cała Polska. Dlaczego dziennikarka postanowiła właśnie teraz powrócić do sprawy? - Wracam do tego dlatego, że zamyka się pewien etap. Minęło 30 lat, a zgodnie z polskim Kodeksem karnym oznacza to, że sprawa jest zamknięta, przestaje istnieć. Tymczasem nadal jest wiele pytań bez odpowiedzi – mówiła w studiu piotrkowskiego radia autorka reportażu. - Warto uporządkować tę historię. Jeszcze kiedy pracowałam w TV Piotrków i poznałam prokurator Małgorzatę Ronc, już wtedy wiedziałam, że zajmę się tym. To historia trochę z mojego podwórka, przecież ci chłopcy byli moimi rówieśnikami.

Żarska mówi, że po tylu latach wciąż istnieje wątpliwość, czy Mariusz Trynkiewicz zrobił to sam. - W momencie, kiedy śledczy zatrzymali Trynkiewicza (mówił o tym były milicjant), to już był sukces. Powiedziano ludziom, że mogą być spokojni. Wtedy i prokuratorzy, i milicjanci odpuścili sprawdzanie wielu wątków – wspomina Żarska. - Bardzo długo przewijał się wątek mężczyzny w słomkowym kapeluszu, który był widziany z chłopcami przez kilka dni nad Zalewem. Niektórzy podejrzewali, że to mógł być któryś z pomocników Mariusza Trynkiewicza. Ten ktoś wyglądał inaczej niż Trynkiewicz, był wyższy, lepiej zbudowany. Trynkiewicz w śledztwie mówił tylko to, co chciał i to jest kolejna rzecz, na którą zwróciłam uwagę podczas pisania książki. To było niewiarygodne, bo to tak naprawdę on kierował śledztwem, manipulował śledczymi. Mówił, co chciał, a oni nie dopytywali. Do dziś nie wiadomo, jak to możliwe, że Trynkiewicz zamordował zdrowych fizycznie, młodych, sprawnych chłopców. Krzysiek Kaczmarek ćwiczył karate. Krawczyński był chłopcem wychowanym na wsi, silnym. Biegli podczas sprawy sądowej zadawali takie pytania. Trynkiewicz zawsze powtarzał, że zajęło mu to kilkanaście sekund, a dzieci nie reagowały. Nie było śladów walki, nie związał ich, nie uśpił żadną substancją. Z kolei Tomek Łojek miał tzw. skórę praczki, co oznaczało, że ciało przez ponad dobę leżało w wodzie. Tego wątku też nikt nie sprawdzał.

Wszystkie te pytania pozostają, mimo upływu lat, bez odpowiedzi. Nie odpowiada na nie również Ewa Żarska w swojej książce. Wielu świadków tamtych wydarzeń już nie żyje. Odpowiedzi na wszystkie wątpliwości zna tylko Mariusz Trynkiewicz.

Żarska zaznacza, że nie było jej celem zrobienie z Trynkiewicza bohatera. Jej książka jest historią o zbrodni. Autorka trzy razy próbowała skontaktować się z mordercą, trzykrotnie odmówił spotkania. Dziennikarce udało się za to porozmawiać z matką Trynkiewicza, która nadal mieszka w Piotrkowie. - Jest lubiana przez sąsiadów, ma fajnego kota, o którym potrafi bardzo długo opowiadać, ale kiedy wraca się do tamtej historii, ona się zamyka. Bardzo to przeżyła. Nie można używać przy niej słów „pedofil”, „morderca”, bo rozmowa od razu się kończy – wspomina E. Żarska. - Opowiadała mi o tym, jak Trynkiewicz teraz żyje, o tym, że ułożył sobie życie, bo przecież się ożenił, jego żona ma córkę z pierwszego małżeństwa, więc Trynkiewicz ma rodzinę, pisze wiersze, maluje, jest poddawany terapii, ale to on o tym decyduje. W ośrodku w Gostyninie są naprawdę fajne warunku, wygląda to trochę jak sanatorium.

W poniedziałek o godz. 18 w księgarni Pegaz w Rynku Trybunalskim autorka spotkała się z czytelnikami. Żarska opowiadała piotrkowianom o kulisach powstania książki. 

Więcej na ten temat w najnowszym "Tygodniu Trybunalskim".