Z prośbą o nadanie rondu nazwy „Rodziny Żarskich”, wystąpiło Towarzystwo Przyjaciół Piotrkowa Trybunalskiego. Propozycja nadania takiej nazwy znajduje się w Rejestrze oczekujących nazw ulic i placów (Bank nazw). Wpisu dokonano w 2012 r. na wniosek Komisji Oświaty i Nauki Rady Miasta Piotrkowa Trybunalskiego.

Wnioskodawcy przekonują, że ich celem jest podkreślenie zasług dla miasta i ojczyzny oraz utrwalenie pamięci piotrkowskiej rodziny, której głowami byli Edmund - uczestnik Powstania Styczniowego oraz małżonkowie Józef i Józefa z Psarskich Żarscy.

W projekcie uchwały o nadaniu nazwy dla nowego ronda w mieście czytamy: 

Żarscy to potomkowie zubożałej szlachty o historii sięgającej XIII wieku. Linia małopolska to inteligencja, intelektualiści wykładający po II wojnie światowej na wielu wyższych uczelniach od Szczecina poprzez Warszawę, Kraków na Wiedniu kończąc. To także wojskowi, na początku XXI w. pierwszym zastępcą szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego był gen. Komornicki wywodzący się z rodu Żarskich. Linia piotrkowska wygasła i dlatego w roli obrońcy ich dobrego imienia występuje Towarzystwo Przyjaciół Piotrkowa Trybunalskiego.

Rodzina Józefa, skoligacona jest z najznakomitszymi rodzinami naszego miasta. To modelowa, patriotyczna familia międzywojnia. Żyła z pracy rąk i intelektu. Sama tworzyła własne stanowisko pracy (apteka). W wychowaniu dzieci i funkcjonowaniu rodziny obecne były pierwiastki romantyczne i pozytywistyczne (hasło pracy u podstaw). Pierwiastek lokalny szedł w parze z działalnością na rzecz ojczyzny. Z czterech synów na ołtarzu wojny zginęło trzech. Witold od 16. roku życia, jako ułan, walczył w legionach, na frontach wojen, jakie prowadziła II Rzeczpospolita do 1922 r. Po 1922 r. pozostał w wojsku, ukończył dwie szkoły oficerskie. Jako kapitan Centralnego Instytutu Kartografii został zagarnięty przez czerwonoarmistów do niewoli i zamordowany w ramach zbrodni katyńskiej. Awansowany do stopnia majora przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego.

Mieczysław zamordowany w lutym 1944 r. w Żmigrodzie pod Wrocławiem (zamordowano tam polskich jeńców wojskowych i grupę robotników przymusowych).

Tadeusz, wraz z żoną (osierocili dwoje dzieci, ślad po nich ulegnie zatarciu) zamordowani w Moskwie w 1934 jako ofiary polityki międzynarodowej Stalina.

Przeżył tylko Zbigniew. Dwie córki uczestniczyły w wydarzeniach w 1905 r. w strajku szkolnym. Na ziemi piotrkowskiej miały one charakter jednoznacznie narodowy, a nie społeczny.

Wnioskodawcy zdają sobie sprawę, że dokonania Tadeusza Żarskiego mogą być kontrowersyjne. Jako kilkunastolatek działał w Związku Młodzieży Demokratycznej i Niepodległościowej, młodzieżowce PPS i w samej PPS - nurt, któremu przewodzi J. Piłsudski. Wraz ze Stefanem Roweckim (przyszłym „Gotem”) należał do najwybitniejszych oratorów wśród młodzieży piotrkowskiej. To za tę działalność carski sąd skazał go na 4-letni pobyt na Syberii, w

Omsku. Wrócił do kraju w 1918 r. jako były więzień, 22-letni były skazaniec, skażony ideologią komunistyczną. Daleki od dojrzałości życiowej, a tym bardziej politycznej. Zamordowany w 38. roku życia. Czas spędzony w Rosji sowieckiej nie jest znany. Sybirakami wcześniej byli Michał z żoną i na rosyjskiej ziemi pozostali na zawsze.

Towarzystwo Przyjaciół Piotrkowa wyraża przekonanie, że życie Tadeusza, a tym bardziej przemyślenia Zarządu Towarzystwa, nie pozostaje w żadnej relacji z „propagowaniem komunizmu i innego ustroju totalitarnego”. Działalność Tadeusza nie może obciążać rodziców ani dziewięciorga rodzeństwa. Rodzina nie powinna ponosić z tego tytułu odpowiedzialności. Wszak wiąże nas wszystkich demokratyczna norma o niestosowaniu odpowiedzialności zbiorowej. Od kilkunastu lat Towarzystwo przekonuje Piotrkowian o słuszności idei upamiętnienia Rodziny Żarskich. Zarząd jest głęboko przekonany o zaangażowaniu się po stronie słusznej sprawy i pozytywnym odbiorze społecznym, który dodatkowo wzmocni lokalizacja ronda.