Już w 1895 r. w „Tygodniku Piotrkowskim” pisano: „Coraz mniej krawców umie szyć sukmany i odzież wieśniaczą. Kobiety i mężczyźni przebrani w suknie miejskie, zatracają etnograficzny charakter okolic całych, przerobieni z polskiego włościanina w kosmopolitycznego kolonistę”.

Strój piotrkowski noszony był jeszcze na początku XX w. Obszar występowania tego ubioru ograniczony był na wschodzie doliną Pilicy, na północy granicami dawnych powiatów rawskiego i łódzkiego, na zachodzie i południu sięgały Głupic, Zawad, Poraja i Ręczna. Stroje piotrkowskie mimo elementów wspólnych posiadały lokalne odmiany: wolborską i bełchatowską. Szczególnym wyróżnikiem zarówno stroju kobiecego, jak i męskiego były piękne hafty o motywach roślinnych.