Pomnik odsłonięto 10 kwietnia 1999 roku (a cztery lata później otrzymał miano „rzeźby roku”). Został wykonany ze spiżu, czyli stopu miedzi z cyną, cynkiem i ołowiem. Poeta jest na nim przedstawiony w naturalnych rozmiarach w pozie sugerującej, że jest zasłuchany w opowieści osoby, która przysiadła obok niego. Rzeźba jest częścią tzw. Galerii Wielkich Łodzian, czyli grupy wykonanych głównie z brązu plenerowych pomników, przedstawiających znanych mieszkańców miasta.

Jednym z najbardziej błyszczących elementów opisywanego pomnika w formie ławeczki jest nos Tuwima. Miejska legenda głosi bowiem, że potarcie nosa przyniesie szczęście. Maturzyści z kolei pocierają nos w intencji zdania egzaminu dojrzałości, a studenci w nadziei na zaliczenie sesji.

Autorem ławeczki Juliana Tuwima jest polski rzeźbiarz Wojciech Wincenty Gryniewicz. Jego autorstwa są także takie łódzkie pomniki, jak znajdujący się przy al. Karola Anstadta „Pomnik Ofiar Komunizmu”, stojący przy ul. Włókienniczej pomnik „Kochankowie z ulicy Kamiennej”, pomnik prof. Tadeusza Kotarbińskiego z ul. Narutowicza oraz pomniki na łódzkich cmentarzach. Jedną z prac Gryniewicza można podziwiać także w Tomaszowie Mazowieckim, gdzie w ołtarzu głównym kościoła NMP Królowej Polski znajduje się rzeźba Matki Bożej Królowej Polski. W roku 1977 Wojciech Gryniewicz stworzył także projekt wystroju wnętrz i płaskorzeźby znajdujące się na terenie Opactwa Cystersów w Sulejowie.

Z kolei upamiętniony ławeczką Julian Tuwim był łodzianinem. Tu właśnie urodził się 13 września 1894 roku. Zmarł w 1953 r. w Zakopanem. Był nie tylko poetą, ale też autorem wodewili, librett operetkowych czy skeczy. Jednymi z jego najbardziej znanych utworów są przede wszystkim „Lokomotywa” i „Rzepka”, które w dzieciństwie poznało niejedno dziecko.

Ławeczkę można odnaleźć w pobliżu budynku Urzędu Miasta, przy ul. Piotrkowskiej 104.