Proszę panie Sunami, nikt nie broni panu posklejać i opublikować własnego artykułu. Będziemy czekać z zaciekawieniem. Gość pisze prawdę a jak komuś z magistratu się to nie podoba to niech wyjdzie oficjalnie z imienia i nazwiska się powie, że się nie zgadza. Nawet jak posklejał to z naszych wypowiedzi to my je tutaj przedstawiając godzimy się na ich wykorzystanie. Sam zacytowałeś moją wypowiedź. Czy miałeś na to zezwolenie? Ja Ci jej nie udzieliłem. Ale tutaj są takie zasady. Jeżeli jesteś tutaj pierwszy raz to mogłeś nie wiedzieć. Poza tym to ktoś musi cisnąć. Jest tutaj jeszcze kilka takich osób. Ja się tego nie wstydzę. Władzy trzeba patrzeć na ręce. Jeżeli jesteś jednak z władzą za pan brat to widzisz wszystko zupełnie z innej perspektywy.

00

Ja bym napisał, że pogrzebał w tym piotrkowskim bajorku i pewnie tylko się ubabrał, a że woda w nim brudna to nie dziw, że się ubabrał.

00

Wojska Polskiego-Armii Krajowej -południowy wschód

00

za to 'dobry to ptak, co narobi i pod dywan zamiata'

00

00

Hmm,no też nie...,najlepszy taki co nie narobi we własne gniazdo.

00

To czemu takiego nie wybraliście na prezydenta?

00

Felieton (tak w ogóle) - /będzie przydługo i nudnawo/
Żaden inny gatunek publicystyczny nie jest tak skrajnym przejawem indywidualności, manifestowanej całemu światu odrębności, jak właśnie felieton.
Felieton (fr. feuilleton - zeszycik, odcinek powieści), specyficzny rodzaj publicystyki, krótki utwór dziennikarski (prasowy, radiowy, telewizyjny) utrzymany w osobistym tonie, lekki w formie, wyrażający - często skrajnie złośliwie, osobisty punkt widzenia autora. Charakterystyczne jest częste i sprawne "prześlizgiwanie" się po temacie. Gatunek ten wprowadzony został w XIX wieku na łamach francuskiego "Journal des Debats".
Felieton jest zwykle umieszczany na stałej kolumnie, zwanej kolumną felietonową.
Do felietonów zaliczane są również stałe rubryki zawierające rysunki satyryczne (tzw. felietony rysunkowe).
Uwaga: używany w żargonie telewizyjnym termin "felieton filmowy" nie ma nic wspólnego z felietonem jako takim - nazywa się tak każdą wstawkę (dokrętkę) filmową do programu, nawet niekoniecznie publicystycznego.
(Wikipedia)
Lektura kawałka zwanego felietonem - bodaj najtrudniejszego - zarówno do napisania, jak i do przełknięcia - wymaga od czytelnika ogólnego wyrobienia i oczytania. Jeśli ktoś tych podstawowych wymogów nie spełnia, to z całą pewnością uzna za zmarnowany swój czas poświęcony czytaniu wymysłów autora.
Felieton jest gatunkiem publicystycznym, poruszającym aktualne problemy, godne uwagi i komentarza. Musi on zwrócić uwagę czytelników na konkret i wciągnąć ich w rozwiązanie problemu. Dobór środków stylistycznych i kompozycja tekstu pozwala nadać felietonowi znamiona literackości. Zatem można go zaliczyć do nurtu publicystyki ukierunkowanej literacko.
Felieton w porównaniu z esejem cechuje się ewidentnie mniejszym rozmiarem i odznacza aktualnością tematyki.
Felietonista, jeżeli za takiego ma uchodzić, nie może zapominać o jednym: pisząc felieton, musi być sobą.
Felieton pozwala dziennikarzowi na wyśmianie głupoty i na krytykę, a przy jego pomocy autor ma możliwość wdarcia się do świadomości czytelników. Rzecz jednak nie w sterowaniu odbiorcą, chodzi o wzbudzenie w nim emocji.
Rasowy felietonista musi bacznie obserwować otaczającą go rzeczywistość, ma widzieć to, na co inni nie zwracają uwagi.
Dziennikarz zajmujący się felietonami nie może bać się krytyki, a wręcz przeciwnie - on chce ją wywołać.
Ten krótki utwór publicystyczny ma być przez autora wręcz naszpikowany ironią i sarkazmem.
Osoba podejmująca się pisania felietonów musi być oczytana, powinna mieć dość cyniczne spojrzenie na rzeczywistość, pisać na gorąco i posiadać własne zdanie na każdy temat.
Grubo myli się ten, kto uważa, że napisanie felietonu jest dziecinnie proste, że wystarczy pstryknięcie palcami.
Znani polscy felietoniści:
Kraszewski, Sienkiewicz, Prus, Boy-Żeleński, Słonimski, Wiech, Toeplitz, Urban, Hamilton, Kisiel, Passent, Waldorff, Kałużyński, Ogórek, Pilch.
*****
Bywa często tak, że felietoniści są decydującym czynnikiem przyciągającym czytelnika do danego tytułu albo i tak się zdarza, że od przeczytania felietonu, choćby nawet był on zamieszczany na ostatniej stronie, zaczyna się w ogóle lekturę pisma - taki nawyk.
*****
Rodzaje felietonów
Pierwszy typ felietonów:
- felieton asocjacyjny (komentuje rzeczywistość w żartobliwy, satyryczny sposób)
- felieton dyskursywny (komentuje, argumentuje, wprowadza anegdoty)
- felieton udramatyzowany (osią konstrukcyjną jest dialog)
- felieton fabularny (wykorzystuje chwyty literackie)
Drugi typ felietonów:
- obyczajowy
- literacki
- satyryczny
- kronika tygodniowa (cotygodniowe felietony w satyryczny sposób przedstawiające aktualne wydarzenia, problemy polityczne, społeczne, obyczajowe, inne)

Cechy felietonu:
- aktualna tematyka
- tematyczna dowolność (felieton nie ma ograniczeń tematycznych)
- stylistyczna swoboda wypowiedzi (felietonista sięga po różne style, po artystyczne środki wyrazu, po ironię, satyrę, paszkwil, groteskę, kalambury i wszystkie inne gatunki wypowiedzi) niejednokrotnie wiodąca do wymieszania różnych form, stylów, itd.
- dowolność kompozycyjna
- subiektywizm
- indywidualizacja stylu wypowiedzi
- konceptyzm, zaskakujące pomysły (felieton powinien zaskoczyć odbiorcę)
- żywiołowość, barwność
- lekkość stylu
- indywidualność (felietonista wybiera ważki w jego opinii temat i dzieląc się z czytelnikami swymi przemyśleniami i skojarzeniami, ukazuje swe zdolności analityczne, a często chwali się swą wnikliwością)
- krytyczne, nawet krytykanckie spojrzenie na rzeczywistość
- angażowanie czytelników, nakłanianie ich do aktywności
- cykliczność (na ogół felietony są publikowane systematycznie w czasopismach i dziennikach)
- artyzm (służy celom publicystycznym)
Etapy pracy nad felietonem
1. Wybór tematu felietonu
W żadnym wypadku temat nie może być neutralny dla autora. Jeśli piszący potrafi zachować obiektywizm, to lepiej niech wybierze inny problem. Wybrany temat musi również umożliwić autorowi dokonanie uogólnień na inne przypadki.
2. Wybór adresata felietonu
Wybór z pozoru banalny, jednak w gruncie rzeczy - kluczowy. To wybór adresata determinuje (przynajmniej powinien) ukształtowanie stylistyczne, kompozycyjne i kulturowe felietonu. Pisząc wszak do prostego człowieka, felietonista nie może wymagać od niego znajomości np. sonetów Petrarki, nie każe mu zbyt wiele się domyślać i kombinować - za trudny tekst taki czytelnik po prostu odrzuci.
3. Wybór celu felietonu
Wszystko to, co felietonista napisze, jest komunikatem, który został wysłany przez autora do czytelnika w konkretnym celu. Felietonista musi wiedzieć, po co chce do wybranego adresata napisać swój tekst o takim a nie innym problemie. Musi także wiedzieć, co też zamierza w ten sposób osiągnąć.
4. Wybór formy felietonu
- satyryczny (na ogół wymaga czytelnika oczytanego, inteligentnego - istnieje ryzyko nierozpoznania ironii!), chyba, że jest to jarmarczny, niewyszukany humor)
- logiczny (wymaga zdecydowanie czytelnika ze skłonnościami do logicznego myślenia, o otwartym umyśle, dopuszczającym inne racje)
- emocjonalny (trafi do każdego, najprędzej do kobiet - odbiorców zdecydowanie bardziej wrażliwych niż mężczyźni)
*****
Tyle... TEORII
http://www.onel.pl/?mod=art&id=9711
---------------
PS Nadawcom listów elektronicznych dziękuję. Także nadawcom "liścików":)

00

Dla p. Lareckiego gniazdem prędzej jest Moskwa niż Piotrków, także bym nie histeryzował. Zresztą zapewniam, że gdyby wybory wygrał Marek Mazur to felietony Pana Lareckiego opiewały by Miasto i działalność Pana Mazura, nawet gdyby Pan Mazur kazał wyburzyć Miasto i teren wysypać solą.

00

Dobrze powiedziane. Ja nie mogę pojąć jak można być tak ślepo bezmyślnie głupio zapatrzonym na jednego Guru, który w sumie i tak nic nie robi poza psuciem i marnowaniem podatków i majątku społeczeństwa piotrkowskiego.

00