nie zapomne jak poszedłem tam kiedyś sam pokopać piłke(bo był zdemolowany płot więc wszedłem) a tam jakiś gośćiu wyskoczył z budki i kazał mi wyp***alać z płyty stadionu.Jakiś czas potem dowiedziałem się że to obiekt klubu piłkarskiego Polonia.Zrobiło mi się żal.Teraz nie mam żalu do tego człowieka nawet go nie ma na zdjęciu,bardziej podejście do drugiego człowieka

00

00

Sławku.D. kompromituje się Pan !

00

Może warto dać sygnał menagerom od boksu, że u nas też rośnie nowa gwiazda tego sportu przydomek "Robinio" oraz jego pomagier "Tomasz".Już zacieram ręce przed kolejnymi walkami i z radościa będę czytać atrykuły pióra redaktora Michała.

00

no tak ty robiles 6

00

Z tego co pamiętam, to On nigdy nie miał problemu z żonglerkami! robił ich zawsze dużo więcej niż ja :( a robiliśmy je całymi dniami. Pozdrawiam kolega z dzieciństwa ;)

00

Człowiek zawistny może jednak przedobrzyć, wzbudzając zahamowania, które będą działać opóźniająco na zdolność grupy do przystosowania się do nowych problemów w jej otoczeniu. Zawiść może też skłonić człowieka do niszczenia. Niemal cała literatura, która do tej pory – fragmentarycznie – omawiała temat zawiści (eseje, literatura piękna, filozofia, teologia, psychologia), postrzega ją jako czynnik destruktywny, hamujący, bezużyteczny i bolesny. Wszystkie kultury ludzkości, wszelkie przysłowia i baśnie potępiają uczucie zawiści. Powszechnie wzywa się osobę zawistną, by się za siebie wstydziła. Mimo to istnienie zawiści – czy raczej przekonanie o jej wszechobecności – zawsze prowadziło do utajonych obaw przed ocenami innych ludzi, a to umożliwiało ewolucję systemu kontroli i równowagi społecznej.
Choć niektóre spośród współczesnych szkół psychologii praktycznie wykreśliły słowo „zawiść” ze swego języka, jakby w ogóle nie była ona ważnym motywem postępowania, dostępne dane nie pozwalają wątpić w jej powszechność. W prawie wszystkich językach, zarówno tych, którymi posługują się ludy najbardziej prymitywne, jak i w indoeuropejskich, arabskim, japońskim czy chińskim, istnieje termin oznaczający zawiść bądź osobę zawistną. Przysłowia najrozmaitszych kultur omawiają ją na setki różnych sposobów. Zajmują się nią aforyści i filozofowie. Zawiść miała na przykład szczególne znaczenie dla Kierkegaarda, który przypisał ją nawet tym, którzy wzbudzają zawiść u innych. Zawiść często służy za wątek fabularny, nieraz główny; każdy z nas zetknął się z nią we własnym życiu. Stanowi ważny czynnik regulujący wszelkie stosunki międzyludzkie; obawa przed wzbudzeniem zawiści ogranicza i modyfikuje nasze postępowanie w niezliczonych sytuacjach.
Jeśli wziąć pod uwagę kluczową rolę, jaką zawiść odgrywa w ludzkiej egzystencji, oraz fakt, że rozpoznanie jej nie wymagało żadnego nowego aparatu pojęciowego, uderzająca staje się niewielka liczba dzieł wyłącznie na jej temat. Należy do nich esej Franciszka Bacona, krótka książka Francuza Eugène’a Raigi z końca lat dwudziestych i rosyjska powieść Zawiść Jurija Oleszy z tego samego okresu (wyd. pol. 1959). Jest też powieść prawie zapomnianego pisarza francuskiego z dziewiętnastego wieku, Eugène’a Sue, kilka aforyzmów Nietzschego i studium Maxa Schelera, w gruncie rzeczy dotyczące bardziej szczególnego przypadku resentymentu niż zawiści jako takiej.

00

Dla współczesnego człowieka zawiść jest czymś gorszym, bardziej negatywnym, bardziej ponurym od zazdrości. Gdybyście zapytali kogoś, czy jest bardziej zazdrosny, czy zawistny, odpowiedziałby prawdopodobnie, że jest bardziej zazdrosny. Dlaczego?
Ponieważ zawiść zakłada istnienie kompleksu niższości. W gruncie rzeczy ktoś kto zazdrości, zazdrości przymiotów lub władzy, jakie - w jego wyobrażeniu - posiada osoba, której zazdrości. Na przykład, kiedy cierpimy dlatego, że nasz partner poszedł gdzieś w towarzystwie kogoś innego, jesteśmy zazdrośni czy zawistni? Zazdrośni, jeśli cierpimy dlatego, że brakuje nam partnera, niezależnie od tego, z kim poszedł. Zawistni, jeśli przyczyną naszego cierpienia jest przekonanie, że partner wolał towarzystwo innej osoby od naszego.
W tym ostatnim wypadku przedmiotem naszej zawiści są zalety, wartości lub przymioty, jakie - w naszym wyobrażeniu - nasz partner widzi w tamtej osobie i jakie sami chcielibyśmy posiadać.
Jak widać, nie zawsze jest łatwo określić granicę między zazdrością i zawiścią. Zresztą pojawiają się one niemal równocześnie w pierwszych chwilach po naszym przyjściu na świat.
Zaledwie wydostaniemy się z wnętrza matki, chcielibyśmy znaleźć się tam ponownie. Zrozumiawszy, że taki powrót jest niemożliwy, choć jego pragnienie pozostanie na zawsze w naszej podświadomości, głęboko odczuwamy fundamentalne, strukturalne znaczenie postaci matki.
Osoba ta, nieodzowna dla wzrostu i rozwoju psychofizycznego ludzkiej istoty, nie jest już nierozerwalnie połączona z nami przez pępowinę. Może być, albo nie być. Może być nieobecna, kiedy my domagamy się jej obecności.
Matka, w istocie rzeczy, nie może pozostawać już zawsze do naszej dyspozycji.
W tej przestrzeni obecności i nieobecności zawiązują się i kształtują w zarodku zarysy i kierunki działania emotywnego i afektywnego, w oparciu których dziecko będzie budować swą tożsamość.
Dziecko będzie się wyrażać na różne sposoby (płacz, niezadowolenie, złość, niepokój, obawa, strach, itp.), po to, by otrzymać pożywienie, ciepło, opiekę, których potrzebuje. Jeśli jakieś sygnały okażą się bardziej skuteczne od innych, skoncentruje ono na nich rozwój swojej osobowości.
Tak czy inaczej dziecko, raz się narodziwszy, to znaczy przeżywszy doświadczenie rozłączenia, ma poczucie bezradności, całkowitej zależności od matczynej piersi, od matki. Wyczuwa, że pierś jest źródłem pożywienia i że czuje się dobrze tylko wtedy, gdy przebywa z mamą, która daje mu ciepło i opiekę. Szybko zaczyna przypisywać postaci matki wszelką władzę nad życiem i śmiercią. Wtedy to obecność matki staje się życiem, jej nieobecność natomiast rodzi obawę, strach, niepokój, ponieważ, gdyby przedłużyła się w nieskończoność, oznaczałaby śmierć. Na początku gra obecności i nieobecności, w ramach której mieści się zazdrość, pragnienie obecności nieprzerwanej i stałej, pragnienie nierozłączania się, maskuje i tłumi poczucie bezradności, zależności, potrzebę dziecka. Chciałoby ono, by matka zawsze była przy nim. W tym momencie rodzi się pragnienie posiadania. Dzieje się to poprzez świadomość władzy, jaką posiada matka.
Zawiść polega na pożądaniu czegoś, co należy do drugiej osoby. Zawiść zawsze zakłada istnienie władzy, którą pragnie się zdobyć. Zawiść zakłada również - choćby nawet ledwie widoczny - zarys hierarchii osób, a nawet staje się kierunkiem jej kształtowania, podstawą rozwoju, z dwóch przyczyn. Są nimi: świadomość większej władzy drugiego człowieka oraz pragnienie jej zdobycia. W zawiści drugi człowiek ukazuje się w całej swej odmienności, w całej swej inności.
W skrócie moglibyśmy powiedzieć, że przedmiotem zazdrości są uczucia i odczucia osób, zawiść natomiast ukierunkowana jest na posiadanie rzeczy, przymiotów, znaczenia, władzy.

00

Zawiść to uczucie dyskomfortu powstające wtedy, gdy osobiste cechy, posiadane przedmioty lub osiągnięcia nie dorównują ich poziomowi/jakości u innych osób. W zawiści osoba chce posiadać to, co ma inny, albo życzy drugiemu, aby był tego pozbawiony. Emocja ta może być złośliwa, a nawet przewrotna, kiedy aktor uważa, że pewnych atrybutów, dóbr, które on ma, nikt inny mieć nie powinien. Zawiść jest destruktywna dla stanu ducha.

00

to nie wypada by pracownik osir i vice boksował boksował opcje przeciwną 111

00