Niezdolność do samodzielnej egzystencji zwykle jest orzekana przez lekarza orzecznika ZUS. Jeśli jednak nie ma takiego orzeczenia, można również dołączyć dokumentację medyczną, która będzie pomocna przy wydaniu decyzji przez lekarza.
Komu więc przyznaje się niezdolność do samodzielnej egzystencji? - Osobie, która nie tylko jest niezdolna do pracy, ale także potrzebuje pomocy drugiej osoby w zaspokojeniu podstawowych czynności życiowych. Opiekun robi więc zakupy, przygotowuje posiłki, karmi, pomaga w codziennej higienie, poruszaniu się, prowadzeniu gospodarstwa domowego, procesie leczenia, rehabilitacji i kontaktach ze światem zewnętrznym – powiedziała Monika Kiełczyńska, regionalny rzecznik prasowy ZUS województwa łódzkiego.
Osoby niepełnosprawne natomiast stopień niepełnosprawności ustalają w Miejskim Zespole ds. Orzekania o Niepełnosprawności. Często są to osoby pracujące. Mogą mieć orzeczony lekki, umiarkowany bądź znaczny stopień niepełnosprawności, ale to nie znaczy, że są niezdolne do samodzielnej egzystencji.
Pamiętajmy więc, że to nie stopień niepełnosprawności decyduje o świadczeniu uzupełniającym, ale niezdolność do samodzielnej egzystencji orzekana przez lekarza orzecznika ZUS. I to jej brak może być powodem odmowy prawa do świadczenia.
